Á orðaskýjum eitthvað út í bláinn

Svo að MR sigraði í mælskukeppninni Morfís. Verði þeim að góðu. Þeir eru þá orðnir Íslandsmeistarar í innihaldslausu þvaðri. En svo maður sleppi nú fýlunni, þá eru mælskukeppnir afskaplega vafasamar, ég myndi jafnvel segja vafasamari en fegurðarsamkeppnir.

Ef til vill væri nær að kalla mælskukeppnir fagurgalakeppnir því að þar er jú ekki keppt í öðru en orðavaðli alveg burtséð frá því hvort eitthvert innihald er í honum. Reyndar hafa ýmsir heimspekingar verið duglegir við að halda því fram að með orðunum komi hugsunin, en ég held að þar sleppi þeir jarðsambandinu og komi óorði á heimspekina.

Hvert getur verið markmið manns með því að efna til rökræðu (eða bara samræðu) við einhvern annan? Í mælskukeppni er markmiðið að tala andstæðinginn í kaf, bera sigurorð af honum - vinna. Vera liprari í að "one-uppa" og kveða í kútinn. Með öðrum orðum, markmiðið er ekki að komast að hinu sanna eða komast að því hvaða skoðanir hinn hefur. Nei, alls ekki. Þetta tvennt, sannleikurinn og skoðanir hinna, skipta þvert á móti engu máli í fagurgalakeppni.

Stundum gæti maður haldið að þeim gangi best í svona keppni sem geta algjörlega sleppt takinu af veruleikanum og látið berast á orðaskýjum eitthvað út í bláinn.